Το ΓΕΛ ΠΕΥΚΩΝ & οι RADIOPINES στο διαγωνισμό του European School Radio "Καν' το να ακουστεί"

Οι Radiopines συμμετέχουν στο διαγωνισμό "Καν΄το ν' ακουστεί"

" Όλοι διαφορετικοί, μα όλοι ίδιοι": το μήνυμα των Radiopines που αξίζει να ακουστεί. Ένα μήνυμα που συνάδει με την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου: “ Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι στην αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα. Είναι προικισμένοι με λογική και συνείδηση και οφείλουν να συμπεριφέρονται μεταξύ τους με πνεύμα αδελφοσύνης”.

Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης & Δημοτικός Ραδιοφωνικός Σταθμός 100,6

ΟΜΑΔΑ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ & ANIMATION

Την Παρασκευή, 12 Φεβρουαρίου 2016, η ΟΜΑΔΑ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ και η ΟΜΑΔΑ animation πραγματοποίησε αρχικά επίσκεψη στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης για ένα παιχνίδι διαδραστικής ξενάγησης με απώτερο στόχο να προσεγγίσουν δημιουργικά -και να εκφράσουν τις σκέψεις τους- τις παρακάτω θεματικές της έκθεσης: Γένεσις-Τραύμα, Η Υπέρβαση της Άβυσσος, Από τη Δημιουργικότητα στην Αιωνιότητα, Αγγίζοντας τον Άλλο, Επιστροφή στην Άβυσσο. Οι ΟΜΑΔΕΣ  χωρίστηκαν σε υποομάδες 4 ατόμων οι οποίες ανέλαβαν μια θεματική ενότητα την οποία προσέγγισαν με τη βοήθεια της μουσειοπαιδαγωγού. Με σύντομες δράσεις και παρουσίαση κάθε ομάδα «βοήθησε» στη δημιουργία μιας ολοκληρωμένης ξενάγησης για όλους. Επίσης, είχαμε την ευκαιρία να πάρουμε πληροφορίες για τη δημιουργία μιας ταινίας animation γεγονός που κατέστη αρκετά ουσιώδες για «τα πρώτα βήματα» της ταινίας animation της ΟΜΑΔΑΣ.

Στη συνέχεια, μεταβήκαμε στον Δημοτικό Ραδιοφωνικό Σταθμό 100,6 όπου η ΟΜΑΔΑ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ παρουσίασε τη δική της εκπομπή με αντικείμενο τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.

Απόψεις:  Η ξενάγηση στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης δεν έγινε με τον κλασικό τρόπο κατά  τον οποίο μια ξεναγός σε οδηγεί σε κάθε έργο εξηγώντας σου τι είναι αυτό που βλέπεις και δίνοντας σου πληροφορίες που την επόμενη μέρα δε θυμάσαι. Αντίθετα, ο τρόπος ξενάγησης ήταν πρωτότυπος. Χωριστήκαμε σε ομάδες και προωθηθήκαμε σε διαφορετικούς χώρους. Κάθε ομάδα αποτελούνταν από 4 άτομα. Η δική μου ομάδα πήγε στον όροφο. Με το που είδα το έργο μπερδεύτηκα. Αυτό που περίμενα ήταν ένας πίνακας ή ένα γλυπτό. Το έργο θύμιζε βέβαια γλυπτό, όμως δεν ήταν σκαλισμένο ούτε φτιαγμένο με τα συνηθισμένα υλικά, αλλά με υλικά απλά, όπως ξύλο, καπάκια, σίδερα -υλικά χωρίς ιδιαίτερο κόστος. Επίσης, δεν επρόκειτο για ένα έργο, αλλά για τέσσερα με πέντε έργα που αποτελούσαν ένα ενιαίο έργο. Διαβάζοντας την πληροφοριακή ταμπέλα μάθαμε για τον καλλιτέχνη πως ήταν αρκετά φτωχός -γι΄αυτό και η επιλογή των φτηνών υλικών- και πως το έργο παρίστανε τη γειτονιά που ζούσε. Μάλιστα, είχε βάλει και την προσωπική του υπογραφή δημιουργώντας ένα κουβάρι από τα μαλλιά του !  Λίγο αηδιαστική υπογραφή  βέβαια, αλλά «εντάξει»! Μ΄ αυτόν τον τρόπο ήθελε να δείξει τη στενή σχέση του με το έργο του. 

Σε άλλο χώρο του Κέντρου εντύπωση μου έκανε ένας πίνακας σε διαδραστική μορφή με μια κοπέλα να γράφει «there’s a devil inside me». Η αλήθεια είναι πως το μήνυμα ήταν λίγο ανατριχιαστικό, ωστόσο το βρήκα πολύ δυνατό. Πίνακας που μου τράβηξε επίσης την προσοχή ήταν αυτός που είχε ζωγραφισμένο ένα δρόμο και πάνω του διασκορπισμένα καλλυντικά και προϊόντα ομορφιάς που χρησιμοποιούν οι γυναίκες.  Εντυπωσιακό ήταν ότι τα προϊόντα ήταν σκορπισμένα πάνω στο "Stop" το οποίο διαβαζόταν και ως "top" έχοντας έτσι αμφίσημο νόημα. Η περιήγησή- μας μας οδήγησε και στο «δωμάτιο του θανάτου»… έναν χώρο που αφορούσε φυσικά το θάνατο. Η ατμόσφαιρα που απέπνεε ο χώρος ήταν ανατριχιαστική και φοβήθηκα ότι από στιγμή σε στιγμή θα εμφανιζόταν κανένας νεκροθάφτης από το ΠΟΥΘΕΝΑ!
Προς το τέλος της ξενάγησής μας σταθήκαμε μπροστά σε ένα έργο πολύ ενδιαφέρον. Δύο σκάλες, μια ξύλινη μεγάλη και μια αλουμινένια –πιο μικρή-, κολλημένες μεταξύ τους. Αντιπροσώπευαν τον άντρα και τη γυναίκα αντίστοιχα, εννοώντας πως η ξύλινη – ο άνδρας θα προστάτευε την αλουμινένια –γυναίκα, και η αλουμινένια-η γυναίκα θα στήριζε την ξύλινη-τον άνδρα. Το εντυπωσιακό με το συγκεκριμένο έργο είναι πως με έναν τόσο απλό τρόπο ο καλλιτέχνης μεταδίδει ένα πολύ δυνατό μήνυμα για τη σχέση των δύο φύλων.

  Στο στούντιο του Δημοτικού Ραδιοφωνικού Σταθμού 100,6 τα μέλη της ΟΜΑΔΑΣ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ που θα παρουσίαζαν την εκπομπή πήραν ο καθένας με τη σειρά του τις θέσεις τους μπροστά στα μικρόφωνα. Η ηχολήπτρια άρχισε να τους δίνει οδηγίες, ενώ οι υπόλοιποι παρακολουθούσαμε σιωπηλοί. Η εκπομπή αφορούσε τα ανθρώπινα δικαιώματα. Οι παρουσιαστές είχαν αρκετό άγχος, δικαιολογημένο βέβαια, καθώς θα μιλούσαν ζωντανά από τον Δημοτικό Ραδιοφωνικό Σταθμό της πόλης μας. Όλα όμως κύλησαν ομαλά… άλλοι μίλησαν πιο καθαρά, άλλοι πιο αργά, άλλοι πιο γρήγορα… το σημαντικό ήταν πως τα ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ. Η εκπομπή διήρκεσε 1 ώρα που πέρασε γρήγορα και ευχάριστα. Ήταν αναμφισβήτητα μια πολύ ωραία και ξεχωριστή εμπειρία για όλους· ανεξάρτητα αν συμμετείχαμε ενεργά ή όχι στην εκπομπή βιώσαμε τις ιδιαίτερες συνθήκες μιας ραδιοφωνικής εκπομπής.

Αλμασίδου Μαρία, Α΄  Λυκείου

Απόψεις:  Με την επίσκεψή μας στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης επιχειρήσαμε ένα ταξίδι στην Άβυσσο της δημιουργικότητας έχοντας ως οδηγό τη φράση του Martin Kipperberger: « Όποιος αντικρίζει την Άβυσσο, δε θα έπρεπε να εκπλαγεί, αν μπορεί να πετάξει». Τα θέματα των 5 ξεχωριστών εκθέσεων ήταν ένα βήμα για να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε σε σχέση με το στόχο μας τι είχε κάθε καλλιτέχνης στο μυαλό του την ώρα της δημιουργίας… Σκέψεις αγάπης, δημιουργικότητας, θανάτου, γέννησης, ακόμη και θλίψης έπαιρναν σχήμα, δέχονταν ερμηνείες στο πλαίσιο της προσπάθειας του καθενός να υπερβεί την προσωπική του Άβυσσο. Πέντε θέματα, πέντε δωμάτια, πέντε ομάδες προσπάθησαν να αποκρυπτογραφήσουν τον πιο δύσκολο γρίφο, το μυαλό ενός καλλιτέχνη. Κάθε έκθεμα μεταμορφωνόταν διαφορετικά στα μάτια καθενός από εμάς αποκτώντας διαφορετικό νόημα και υπόσταση. Αυτή η εμπειρία θα μου μείνει αξέχαστη, καθώς ποτέ δεν είχα φανταστεί πως κοιτάζοντας το ίδιο έργο τέχνης θα μπορούσα να σκεφτώ-φανταστώ τόσες πολλές και διαφορετικές οπτικές, τόσο διαφορετικά νοήματα.  


 Στον Ραδιοφωνικό Σταθμό η εμπειρία ήταν και αυτή ξεχωριστή. Οι παρουσιαστές-ομιλητές είχαν πολύ άγχος και ένα απλανές και ανήσυχο βλέμμα που όμως ήταν υποσχόμενο! Από τη στιγμή που τιθάσευσαν το άγχος τους όλα κύλησαν ομαλά. Περάσαμε υπέροχα κερδίζοντας μια μοναδική εμπειρία. Μπορούσες να δεις ολοκάθαρα τη χαρά και την ικανοποίηση όσων εργάστηκαν και συμμετείχαν στην εκπομπή, αλλά και όσων απλά παρακολούθησαν την όλη διεργασία. Χαμόγελα και γέλια που αντηχούσαν στο στούντιο όταν το on air ήταν σβηστό!

Ήταν ένα «ταξίδι» αξέχαστων στιγμών, ευχάριστων αναμνήσεων, που σίγουρα θα θυμόμαστε για πολλά χρόνια. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο είναι αναμφίβολα ότι μια εκπαιδευτική εκδρομή μπορεί να είναι συγχρόνως και πολύ ενδιαφέρουσα!»

Δάφνη Παπαγεωργίου, Α΄ Λυκείου

 

"Η λίστα του Σίντλερ"

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ «ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ»

  

Την Παρασκευή, 12 Φεβρουαρίου 2016, η ομάδα της ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΛΕΣΧΗΣ στο πλαίσιο της θεματικής της «Ανθρώπινα Δικαιώματα και Ανθρωπιστική Κρίση» παρακολούθησε την ταινία «Η λίστα του Σίντλερ» μια ταινία που  διαδραματίζεται την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στην Πολωνία όπου μετά την εισβολή των Γερμανών οι Εβραίοι οδηγούνται στο γκέτο της Κρακοβίας, οι περιουσίες τους δημεύονται και αναγκάζονται να κυκλοφορούν φορώντας το άστρο του Δαβίδ…

Αμερικάνικη ταινία του 1993

Σκηνοθεσία: Στ.Σπίλμπεργκ

Ηθοποιοί: Λίαμ Νίσον, Μπεν Κίνγκσλεϊ, Ραλφ Φίνες

Κριτική ταινίας: Καταπληκτική ταινία με πολλά ιστορικά στοιχεία. Στα πλαίσια της αφήγησης της ζωής του Σίντλερ ο Σπίλμπεργκ μας παρουσιάζει το ολοκαύτωμα, αλλά και τη ζωή των Γερμανών φασιστών. Αξιοσημείωτο  πως δεν αναφέρει τα αίτια που οδήγησαν σε αυτήν την κατάσταση! Η ταινία είναι ασπρόμαυρη γεγονός που σε ταξιδεύει σε άλλη εποχή προσθέτοντας στην ταινία δραματικότητα. Ο σκηνοθέτης επιλέγει να χρησιμοποιήσει χρώμα μόνο στις αισιόδοξες σκηνές. Χαρακτηριστική φράση που φανερώνει αισιοδοξία: «όποιος σώζει μια ζωή, σώζει τον κόσμο ολόκληρο». Τέλος, η συγκινητική μουσική, αλλά και η ερμηνεία των ηθοποιών απογειώνουν την ταινία, μια ταινία φρίκης που όμως είναι γεμάτη συναίσθημα και ευαισθησία.

Γκότση Μυρτώ, Α΄ Λυκείου

  Κριτική ταινίας: Οι δημιουργοί της ταινίας  απέδωσαν με τον καλύτερο τρόπο την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Εβραίων κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Τα ρεαλιστικά σκηνικά , τα κοστούμια και η μουσική σε μεταφέρουν στην μαύρη εκείνη εποχή  και σου δείχνουν το σκληρό πρόσωπο του ναζισμού Δίνεται η ευκαιρία να ζωντανέψουν μπροστά στα μάτια σου όλα εκείνα τα φρικιαστικά γεγονότα που διάβαζες στα βιβλία της ιστορίας. Ο εκμηδενισμός του ανθρώπου και της προσωπικότητας, ο φόβος για τον θάνατο,  η απώλεια αγαπημένων προσώπων είναι κάποια από τα θέματα που με επιτυχία θίγει η ταινία. Ακόμα και η επιλογή του σκηνοθέτη να προβάλει την ταινία σε ασπρόμαυρο φόντο εκφράζει τις σκληρές συνθήκες διαβίωσης αυτών των ανθρώπων και την μη  ύπαρξη ελπίδας. Θεωρείται, όχι άδικα, μια από τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας του '90 με 12 υποψηφιότητες και 7 βραβεία Όσκαρ.

Δερμιτζάκη Ελένη, Α΄  Λυκείου

 

"Αρχίζω και συνηθίζω"